Puptalk 1971 april tot en met juni, 1 oktober 2017

We hebben een snikkende Tom Anders na wat innig ge-omhels achtergelaten op het platform daar beneden. Al vliedend door de jaren zijn alle slingers waarmee Tom ons trouwe raketje zo mooi versierd had de ruimte in gevlogen, denk ik. Ach…de allerlaatste vlucht voor het KX radio tijdreisstation…

Wel een prachtig uitstapje vandaag! De sterrenhemel is glashelder! Onderweg zagen we een ruimtestation naar zijn bestemming vliegen…huh…helemaal versierd met slingers? Nou ja zeg! Er staat Saljoet 1 op in ieder geval…Meteen even online aangifte doen met terugwerkende kracht!

Gelukkig ging de Apollo 15 – eigenlijk op weg naar de maan – er met maanwagentje en al meteen achteraan! Die vertrouwden zo’n versierde Saljoet natuurlijk ook voor geen cent. Terecht!

We zijn inmiddels gelukkig veilig geland in één van de allermooiste Hollandse zomers

Amsterdam gaat helemaal los…Niet alleen vanwege die mooie Europacup, maar ook in het Vondelpark, dat de hele zomer bevolkt wordt door hippe bloemenkinderen uit alle werelddelen! Zon, muziek, psychedelica en flower power wat de klok slaat…tot eind juli de buien beginnen te vallen…

De Nederlandse literaire wereld verkent intussen het eilandgevoel. Godfried Bomans en Jan Wolkers bivakkeren op initiatief van Willem Ruis een week moederziel alleen op Rottumerplaat…Wolkers gedijt er, maar Bomans keert ziek en gedeprimeerd terug…

Minder poëtisch is ook het ontstaan van de gemeente Nieuwegein en zelfs in Parijs gaat het er niet zo idyllisch aan toe: Jim Morrison wordt dood aangetroffen in zijn badkuip…

Een schrale troost: Ground Zero bestaat hier nog lang niet…de bouw van het World Trade Center in New York met zijn befaamde Twin Towers is in volle gang…

Kortom…we herijken muzikaal een woelige wereld aan het begin van de seventies tijdens deze allerlaatste tijdreis voor het legendarische KX ruimtestation…

Vanmiddag gaan we nog één keer met zijn allen gewapend met gespitste oren en pikhouwelen een parallel universum verkennen…: dit is de PUP33 voor april tot en met juli 1971!

Aan mij de eer om de allerlaatste parallelle universumparade introtalk bij KX Radio te schrijven. Samen met collega-luisteraar Ronald van der Schaft mocht ik deze teksten een tijdlang in harmonieuze samenwerking leveren.

Omdat KX ongewild in andere handen gevallen is dan die van oprichter en muziekradiogrootheid Rob Stenders en het grandioze team van medestanders en medewerkers, stoppen via dit medium onder meer de muzikale tijdreizen naar parallelle universa van mooie liedjes.

Muziek drukt vrijheid uit en vrijheid is onuitroeibaar. Dus de drie ruimtepakken blijven gewoon in de kast hangen tot de volgende parallelle muziektrip…

Queens Of The Stone Age – Evil Has Landed

Verdoemde ingewijden…tot u spreekt Dries A. Knekel, Hogepriester te Helmond… 

 

Soms vraagt u zich wellicht af…hoe lang duurt het nog tot wij eindelijk onze rechtmatige plaats mogen innemen…U als satanisten rekent natuurlijk op een plaats in de regering van de Hel op Aarde. 

 

Wees gerust…ons einddoel is nog nooit zo dichtbij geweest…het kwaad is zojuist definitief nedergedaald! 

 

Het grote kwaad komt nu al tot ons in de vorm van nietsontziende orkanen, telkens genoemd naar één vrucht uit de rijke kinderschare onzes meesters, Irma is één van zijn oogappels (altijd vergezeld van haar huisslaaf José).  

Ja, het kwaad is al onder ons in de vorm van aardbevingen, hagelstormen, hongersnoden, overstromingen. Ja, zelfs vermomd als Manchester City of sterk gelijkend op Apple computerapparatuur. 

 

Op strategische plaatsen zijn al geruime tijd trouwe dienaren onzes meesters actief. Ik noem Ankara, Pjong Jang, Moskou, Carácas,  Damascus, Washington. Ook Raqqa houdt nog stand. 

 

Helaas heeft onze man in Wassenaar onlangs noodgedwongen het veld moeten ruimen.  

Maar wij geven niet op. Nooit en te nimmer! Steeds sneller zal het kwaad zich verspreiden en zich definitief nestelen. Uiteindelijk zul ook ú uw rechtmatige plaats innemen in het Rijk onzes Meesters. 

 

Een Rijk waarin geen plaats is voor rechtschapenheid, rechtvaardigheid, goedertierenheid, gezelligheid en andere en sentimentele onzin.  

 

Een Rijk waarin wij plechtig beloven geen oog hebben voor zielig doenerij zoals op Sint Maarten. Een eiland, genoemd naar een man die zo stom was zijn mantel te verscheuren ten behoeve van een armzalige arme sloeber. Je vraagt er gewoon om als je je eiland zo noemt! 

 

Een Rijk waarin respect en menselijke waardigheid eindelijk tot het verleden zullen behoren. Een Rijk waarin geen plaats meer is voor vriendelijkheid, medemenselijkheid,  vertrouwen en meer van dat soort aanstellerij. 

Een rijk waarin negatieve discriminatie op welke grond dan ook alleen maar toegejuicht en gestimuleerd zal worden. 

Kortom, een wereldheerschappij, waarin u en ik zich thuis zullen voelen en verder absoluut niemand! 

Ingewijden, houd stand! Het Grote Kwaad is definitief  nedergedaald! 

Breathe – Bronstibock, Chagall

Donderdagmiddag, terug in de auto naar huis, na het mooie afscheid van mijn net overleden moeder was het zover. Ik drukte de allerlaatste peuk uit. Hij ligt nog als aandenken in mijn autootje. Bij de volgende schoonmaakbeurt zuig ik hem achteloos op…met de stofzuiger wel te verstaan.

Tijdens stresssituaties wist het verslaafde stukje nicotinegeest mij er steeds vaker weer van te overtuigen dat roken nu zeker wel geoorloofd was!

En eigenlijk had mijn verdorven verslaafde stukje nicotinegeest ook wel een beetje gelijk. Het roken bracht me ertoe de koortsachtige activiteit voor een paar minuten te staken en diep in- en uit ademend te filosoferen over alle drastische gebeurtenissen die plaatsvonden in mijn leven.

De sigaretten zorgden ervoor dat ik in plaats daarvan niet verviel in vertwijfeld vreten. Bovendien bracht het roken me samen met collega’s regelmatig in de buitenlucht, het sociale domein van de verstokte roker.

Ik stam nog uit de tijd van de whiskyglazen vol sigaretten, die onverbrekelijk verbonden waren met volwassen verjaardagsfeestjes in de seventies. Wij prepubers verlangden ernaar onze plaats in te nemen aan de in rook gehulde spreektafels van de volwassenen en daarom begonnen wij stiekem vast in de bosjes.

Ik stam nog uit de tijd van mondjesmaat en schoorvoetend anti-rookvoorlichting op school, terwijl de leraar voor de klas er simpelweg nog eentje opstak…

Ik stam nog uit de tijd dat de stoere Marlboroman nog gewoon op tv de show stal en dat iedere vrouw er van droomde een beetje te lijken op Belinda op het pakje…ze was oranje zonder en turquoise mèt menthol, maar altijd slank, mooie en elegant.

Iets blijft hangen van dat erfgoed als je op die manier opgroeit…

Tussen mijn 23ste en mijn 33ste heb ik nauwelijks een sigaret aangeraakt. Ik sportte en danste. Was gestopt omdat ik buiten adem raakte op de dansvloer.

Een heerlijke tijd was dat. Ik was fris, helder van geest en fit. Ik had oprecht medelijden met mensen die zichzelf toch nog genoodzaakt zagen een sigaret op te steken.

Toen kreeg ik borstkanker. Dat was even een domper! Zo gezond leven en dan toch die ziekte krijgen. Omdat ik het gewoon niet met elkaar kon rijmen en natuurlijk omdat ik mijn authentiek verdorven, verslaafd stukje jaren zeventig nicotinegeest haar kans op een glorieuze revival schoon zag, ben ik toen gewoon lekker weer begonnen.

De kanker is overwonnen voor zover ik weet, maar die neiging om toch af en toe te roken nooit meer helemaal. Maar…echt verslaafd ben ik nooit meer geweest. En als ik rook is het eigenlijk maar héél af en toe lekker en voelt het – zeker naarmate ik ouder word – steeds meer als een nederlaag.

Mijn moeder vond het niks. En ik heb nu de kracht om haar postuum eer te bewijzen. Dus het is klaar nu. Ik ben weer op weg naar fris, helder van geest en fit.

Om mijn verslaafde stukje nicotinegeest te pleasen ga ik af en toe een paar minuten buiten zitten…een klein eindje van mijn rokende collega’s af…ik filosofeer wat over mijn eigen leven en adem diep in….en uit…

We’ll Meet Again – Vera Lynn

Een afscheid gaat over mooie herinneringen, maar ook over moeilijke, soms zelfs wrede zaken waarmee een mens, een vrouw op haar levensweg geconfronteerd kan worden…Want misschien weten jullie het niet, misschien ook wel, maar Trees was moeder van vijf kinderen.

Haar eerstgeboren zoontje heette Antonie. Dit kleintje kwam op de wereld ongeveer tegelijkertijd met zijn tweelingzus Marleen. Ze waren het dubbele verjaardagscadeau voor mijn vader, na een gecompliceerde, moeilijke zwangerschap. Ikzelf was toen ruim één jaar oud.

Antonie heeft maar vijf maanden in ons gezin doorgebracht.

Mijn ouders overkwam de nachtmerrie die geen sterveling ooit zonder kleerscheuren doorkomt. Deze nachtmerrie begon op een dag waarop het consultatiebureau Antonie ‘s morgens nog ‘kerngezond’ bevonden had…Hij overleed later die dag aan wiegendood.

Halverwege de jaren zestig in het Land van Maas en Waal was er geen psychologische hulp voor ouders en gezinnen die verwikkeld raakten in een dergelijk levensgroot drama. Een baby die stierf werd vooral doodgezwegen. Trees werd nauwelijks getroost en gesteund, maar opgezadeld met schuldgevoel. Harde oordelen en verdachtmakingen ontving ze. Zelfs van mensen in haar omgeving van wie je dit absoluut niet verwacht.

En dan gewoon dóór moeten gaan. Zorgen voor baby Marleen, die een hele dag huilde omdat ze aanvoelde dat er iets fenomenaal mis was. Zorgen voor peuter Olga, die net kon lopen, dus nauwelijks alleen gelaten kon worden. Zorgen voor een man die óók intens verdrietig was en dat heel moeilijk kon uiten. In de jaren zestig van de vorige eeuw mocht een man niet huilen en de huisvrouw klaagde niet.

Terwijl je eigenlijk alleen hartstochtelijk het kind terug in je armen wilt sluiten, dat je voor de rest van je leven zult moeten missen.

Een onmogelijke opgave.

Maar dat leek niet op te gaan voor Trees. Met haar kracht en energie sloeg ze zich er op het eerste gezicht méér dan glansrijk doorheen.

Een paar jaar later werd Tony geboren. Het zegt alles dat hij in eerste instantie ook Anthony genoemd werd…Daarna volgde Joost. Het was een mooi, compleet gezin met vier levenslustige kinderen.

Maar misschien kun je je voorstellen dat er iets van zo’n groot, onverwerkt verdriet blijft doorsijpelen. Marleen en ik kwamen niets te kort, maar misschien bleef het moeilijk voor onze moeder ons los te zien van dat onuitsprekelijke, overweldigende gevoel van verdriet, verlies, wanhoop en onmacht.

Gelukkig was er in Trees’ hart genoeg liefde om verstandig te blijven. En meestal rechtvaardig. Ook haar twee dochters gunde ze oprecht het allerbeste. Soms lukte het alleen niet om dat ook diep van binnen te voelen, vanwege dat onverwerkte stuk ellende in haar hart.

Zoals in elk gezin waren er bij ons dus issues, minder makkelijk te verteren zaken.

Het mooie van de laatste dagen doorbrengen met een stervende ouder is dat er op het laatst niets meer speelt, alleen nog maar liefde. Je ziet alleen nog maar een vrouw die er ondanks alles altijd voor je was. Die ondanks de pijn diep in haar hart met al haar kracht haar leven lang haar stinkende best deed ieder het zijne en ook het hare te geven.

Een vrouw die alleen nog maar diepgelukkig glimlacht als ze je gezicht herkent, terwijl ze haar leven langzaam loslaat. Alle schuldgevoel, verdriet en onmacht worden dan zachtjes weggespoeld.

We zijn er trots op dat we een prachtige moeder gehad hebben met veel voorbeeldige eigenschappen.

In de harten van Marleen en mij leeft de stellige overtuiging dat Trees de kleine Antonie nu voor altijd in haar armen sluit en haar wonden daarmee voor eens en voor altijd geheeld worden.

Die gedachte maakt voor ons alles goed.

Vaarwel lieve, beresterke mama!

 

 

Free – Deniece Williams

Ze weifelde achter haar toetsenbord. In haar hoofd had ze de woorden al duizend keer herhaald, maar nu, met het lege scherm vóór haar leek het allemaal zo nutteloos, zo vergezocht. Wie zou het eigenlijk iets kunnen schelen. Zou er iemand waarde hechten aan haar afscheidsbrief? Misschien zouden acht mensen het lezen. Of negen. Hooguit.

Nee, ze was niet depressief. Eigenlijk ook niet eens echt ongelukkig. Ze kon hier alleen niet het leven leiden zoals ze zich droomde.

Haar lichaam was nog steeds kerngezond en mooi, maar omdat het zichtbaar de vijftig gepasseerd was, besteedde niemand er nog aandacht aan. De maatstaf was jong. Dertig was al te oud. Het ging haar zwaar vallen om ervoor te zorgen en het te blijven koesteren.

De relaties die ze koos waren avontuurlijk, maar niet gelukkig geweest en hadden de benodigde discipline om te studeren afgebroken. Kinderen kwamen er niet. Na haar veertigste werd ze gek van de online relatiemarkt en ze had zich erbij neergelegd dat ze alleen zou blijven wonen.

Om de kost te verdienen, moest ze wel full time blijven werken. Slim en toegewijd als ze was, was er altijd wel werk voor haar, maar ze voelde zich altijd een vreemde eend in de bijt. Het was arbeid die ze makkelijk aankon, maar totaal niet interessant vond. En dan die collega’s. Op de één of andere manier leek het nooit genoeg om gewoon zichzelf te zijn.

En door haar tijdrovende baan kwam ze eigenlijk altijd te weinig toe aan dingen die ze echt de moeite waard vond. Zelden lukte het nog om zelfs maar een goed boek te lezen.

Een andere baan was geen optie. Mensen boven de vijftig waren standaard te oud. Veel mensenkennis en veel ervaring in een vak telden niet meer mee.

Minder uren kon ook niet. Financiële stommiteiten en een zachtmoedig karakter hadden haar opgezadeld met verplichtingen die geen goede combinatie vormden met part time werken.

De radio had haar altijd overeind gehouden. Maar het leek wel of alles daar steeds smakelozer werd. De muziek kunstmatiger en eentoniger. De DJ’s gladder en leger. Lag het aan haar leeftijd, aan haar oren? Wat was er gebeurd?

Ooit had ze zelf op de lokale radio gepresenteerd. Ze hield ervan. Met zorg koos ze altijd haar tracks uit, totdat de playlist voortaan verplicht was, ook bij de stadsomroep. Zelf had ze het idee dat het haar goed afging, maar niemand scheen haar op te merken. Ook de collega’s van de zender niet. Op een goed moment moest er ruimte komen voor een belangrijk project en raakte ze – na één telefoontje van de stationmanager haar geliefdste uurtjes van de week kwijt.

Ze was intelligent en schreef graag. Mensen met wie ze omging vonden het leuk en goed, maar eigenlijk was er nooit echt overweldigend veel belangstelling voor haar verhalen. Ook deze droom zou ze ooit moeten opgeven.

Haar vrienden, haar familie. Oh, het waren lieve mensen, maar ze inspireerden haar al lang niet meer. Ze leidden levens waar alles bij het oude bleef. Ze geloofden niet meer in iets anders. Zouden zij wel op die manier kunnen leven?

Dromen. Daar was ze goed in. Haar droomwereld was véél beter dan die van overdag. Ze ontmoette er het soort mensen met wie ze graag omging. Er was liefde, vriendschap en intens gevoelde erotiek. Er werd gedanst en gefeest. Ze was er vrij om te zijn wie ze was. Om te gaan en staan waar ze wilde. Om te zeggen wat ze wou.

Voor altijd in die wereld was voor haar gewoon de beste optie. Dáár was ze vrij.

Vastbesloten leegde ze het potje slaappillen in haar mond. Het laatste glas water. Het scherm vóór haar bleef onbeschreven.

Firefall – Cinderella

Onhoorbaar zuchtend stapte ze in de zojuist tot koets omgetoverde pompoen…Toegegeven, de baljurk was prachtig deze keer…fantastische zijde en tule…zilverkleurig, bezaaid met kleine diamantjes…Toch zou ze er wat voor geven om die eeuwige glazen muiltjes een keertje om te wisselen voor funky sleehakken en de zoete walsmuziek voor oude dansmuziek uit de jaren zeventig, tachtig en negentig van ongeveer een eeuw geleden.

Die ouwe disco- en danscultuur had ze nog maar pas ondekt…Nu ze in Sprookjesland verbleef, had ze de mogelijkheid om alle muziek en clips te streamen die ze maar wilde via haar ingebouwde oog- en oorchips. Eén van de privileges hier, hoewel ze dat natuurlijk wel moest doen terwijl ze aan het sloven was voor en vernederd werd door wisselende krengen van stiefmoeders en stiefzusters of verdrietig opgesloten zat op de haveloze zolderkamer.

Om vaste inwoner van Sprookjesland te blijven, moest je wel telkens opnieuw schitteren in ‘jouw’ sprookje doorleven…Assepoester duurde een maand ongeveer en zij had het al dik negen keer doorleefd. Op zich een hele prestatie! Ze vonden haar kennelijk de perfecte assepoester!

Iedereen kon stemmen en als het publiek definitief genoeg van je kreeg, werd je zonder pardon weer teruggezet in een generatorparadijs…Nou, daar was weinig paradijselijks aan. Een kamertje met een interactief scherm, een bed en een remote control. En dan de hele dag in de chipsproductie of de duurzame energie-opwekking, naar keuze op een loopband of een fiets…

In principe kon al het werk gedaan worden door robots, machines en computers, maar de zon en de wind boden niet genoeg energie om alles blijvend te laten draaien.

Alleen uitzonderlijk knappe koppen werden toegelaten tot interessantere banen, waar meteen ook veel prettigere, ruimere en luxueuzere woonruimte aan gekoppeld was.

Na de vierde wereldoorlog was er geen ruimte meer voor persoonlijke vrijheid. Eigenlijk had je geen idee wie er eigenlijk besliste wat er gebeurde. Het concept familie bestond niet meer. Kinderen werden al decennia lang los van menselijke baarmoeders gekweekt…Liefdesrelaties waren streng verboden in de levens van de mensen in de generators…dat leverde alleen maar problemen op.

Amusement was er wel. Dáár werd veel aandacht aan besteed. Als je geluk had, hoefde je niet de productie in en maakte je deel uit van de amusementsindustrie. Zij bofte dat ze zo’n prachtig lichaam had…Natuurlijk was er toch wel het één en ander gecorrigeerd…zo waren ooit haar voeten véél te groot geweest voor de muiltjes

Als je niet heel goed oplette, was sprookjesland bijna echt…Camera’s of regisseurs waren niet zichtbaar…op de één of andere manier ging alles vanzelf. Je had ook speelland, actieland en seksland. Ze vond dat ze het getroffen had, hier in sprookjesland…

Cinderella zette haar stralende glimlach op…ze stapte uit de sprookjeskoets en rende elegant de trappen van het paleis op, het glas leek bijna te zingen op het marmer…oh! Een nieuwe prins…! Wat een verbetering ten opzichte van de vorige, die knap was, maar in de slaapkamer na het sproojeshuwelijk geen hand naar haar uitstak…Hij knipoogde terwijl hij haar ten dans vroeg…zij bloosde van oor tot oor…

Deze tekst wordt gebruikt als Verhaaltje voor het Slapen gaan bij De Dames op N1 radio op 13 augustus 2017.

Rose Royce – Love Don’t Live Here Anymore

Verdoemde ingewijden…tot u spreekt Dries A. Knekel, Hogepriester te Helmond…

Hier op aarde stikt het van de misleide zielen die er nog heilig in geloven…het L-woord…één van de allergrootste taboes maar tegelijkertijd ook de ultieme uitdaging binnen onze geloofsgemeenschap!

Het is één van de wereldwijd meest overschatte fenomenen en het leidt tot niets dan chronische tijdverspilling….

De oprecht toegewijde discipel van onze Vuurvaste Meester zal zijn of haar leven èn vooral ook dood, wijden aan het met wortel en tak bestrijden van alles wat met dit ongewenste verschijnsel te maken heeft.

Uw beloning zal groot zijn. Eenmaal in het Rijk onzes meesters beland zult u óók vuurvast zijn en tot uw oneindige vreugde eeuwig belast worden met het straffen, vernederen, tergen en martelen van de eeuwig brandende zielen.

Gelukkig staat een vijftal grote instrumenten tot uw beschikking om het zich almaar als woekerend onkruid verspreidende fenomeen teniet te doen dat zo vaak bezongen wordt door degenen die Het Kwaad overduidelijk geen goed hart toedragen.

Deze Grote Vijf zijn: de Haat, de Leugen, het Onrecht, het Vooroordeel en De Onderwerpende Dictatuur.

In onze tijdens de eerste vijf minuten gratis toegankelijke interactieve serie trainingen zult u diepgaand kennis maken met elk van deze waardevolle instrumenten en ze meteen leren toepassen op uw argeloze medemens!

En dan zult u ten slotte in extase uitroepen: wij hebben het L-woord overwonnen, de doorn in het oog van onze meester leeft hier niet meer!

(In de serie preken van hogepriester Dries A. Knekel van de Nederlandse Satanische Gemeenschap; uitzending op dinsdag 15 augustus 2017, 10.15 uur op KXradio)

Navarone – Snake (Helse 100 Tussen Kunst&KX KXRadio)

Verdoemde ingewijden…tot u spreekt Dries A. Knekel, Hogepriester te Helmond…

Velen van u hebben mij de afgelopen maanden van afwezigheid via de vele communicatiekanalen die wij heden ten dage sociale media plegen te noemen wanhopig en aanhoudend getracht te benaderen…

 

Het siert u niet dat u hiermee bedroevend weinig respect betoont voor de hooggeplaatste Satanist op zijn verdorven bedevaart. Elke satanist van enig niveau – wees dus gerust, voor u is deze kwalificatie nog lang niet weggelegd – wordt geacht zich eens in de tien jaar over te geven aan: de Helse Zoektocht naar de Slang.

 

U weet dat de Slang de allereerste manifestatie is van onze Meester op aarde. De Slang die zo succesvol was bij het vernietigen van dat vervloekte Aardse paradijs. Die godsgruwelijke tuin van Hem wiens naam wij nooit uitspreken in de buurt van Eden.

Alleen al om die reden zal dit Duivelse kruipgedierte immer geëerd worden binnen onze kringen. De Helse Zoektocht naar de Slang is vol van gevaar en ontbering, maar is de ultieme bekroning van de Verdorven Ziel.

 

Zo dook ik onder in de Indische Oceaan, alwaar ik de Belcher Zeelslang mocht ontmoeten wiens gif menigeen tergend langzaam heeft doen stikken

 

In Australië wachtte mij de Taipan die zijn slachtoffers binnen enkele minuten het aardse voor het helse vuur doet verruilen. Hier mocht ik tevens de Oosterse bruine slang ontmoeten…Een serpent van twee meter lang dat de meeste dodelijke slachtoffers op zijn naam heeft staan.

In Papoea nieuw Guinea mocht ik me verheugen in het gezelschap van de Doodsadder. Hij doet zijn naam eer aan!

 

In Zuid-Amerika werd ik warm ontvangen door de Anaconda, voor wie de consumptie van krokodillen geen enkel probleem is, laat staan die van de gemiddelde gelovige…

Zuid-Afrika bood mij de gastvrijheid van de razendsnelle Zwarte Mamba die met één beet 20 volwassen mannen de eeuwige vuren in weet te helpen.

 

De Verenigde Staten trakteerde mij op de aanwezigheid van de Ratelslang, de klassieke gifslang die het beoogde slachtoffer helaas altijd hoort aankomen…

Kortom, uw hogepriester is gelouterd en weer een flinke stap hoger opgeklommen richting de nabijheid van ons aller Meester.

Laten wij nu een lied aanheffen ter ere van de Materialisatie van onze Gehoornde Meester: de onvolprezen Slang!

Puptalk Q2 1970

Zo! Eitje De decenniumswitch kon ik gewoon uit laten dit keer.

 

Voor zijn doen was Tom Anders nogal aan de agressieve kant vlak voor vertrek. Hij probeerde me zelfs om te kopen met zijn hele voorraad partypillen. Hij weet nu toch onderhand wel dat ik volkomen ongevoelig ben voor elke vorm van tijdreiscorruptie?

 

Eigenlijk was er best plaats geweest voor die arme Tom, bedenk ik me nu veel te laat… De bemanning is uitgedund tot twee manschappen. Jeroen Drogt moest zo nodig op vakantie. Alsof deze wekelijkse parallelle trips niet al ontspannend genoeg zijn! Nou, dan krijgt Rob vandaag de kans om zijn parallelle talenten nog uitgebreider ten toon te spreiden!

 

Wat een knal daar in dat raketje tegenover ons! Ah …de zuurstoftank in de Apollo 13 explodeert… Ze vragen er ook om in Houston…Zelfs hotelketens slaan dit onheilspellende nummer over. Ik werp ze snel onze mobiele reservetank toe. Apollo-astronauten Jim, Fred en Jack steken alle drie hun duim omhoog…Denk je nou echt dat die bemanning zijn overleving aan zichzelf te danken heeft zoals in 2017 nog steeds beweerd wordt?

 

Maar er gebeuren meer rampen in dit historische kwartaal! Zo maakt Paul McCartney bekend dat zijn bandje ermee kapt…10 jaar cruciale pophistorie komt tot een redelijk abrupt einde. Onlusten op Trinidad worden bloedig neergeslagen door het Amerikaanse leger dat dit kwartaal óók Cambodja binnenvalt om daar de Vietcong te verdrijven…

 

Gelukkig is dit ook het kwartaal waarin Feyenoord de Europacup I wint door Celtic te verslaan.

 

Pink Floyd, T-Rex, The Byrds en Santana spelen de sterren van de hemel op het legendarische, eenmalige Holland Pop in Kralingen…

In een Geleens sportparkgenieten 10.000 bezoekers van onder meer The Golden Earring en de George Bake r Selection op de aller- allereerste editie van Pinkpop.

 

Wij kijken vandaag iets verder dan de muzikale impact van Hans Bouwens en gaan de magistrale albums die het tweede kwartaal van 1970 opsieren eindelijk definitief op een rijtje zetten!

PUP33 TALK 1e halfjaar 1985

Zó! We hebben de bloemen en wat er over was van Lucy in the Sky with Diamonds netjes ingeleverd bij de attributenbalie en omgeruild voor schoudervullingen, haarlak en een beschaafde voorraad coke….Back to the eigthies, maar dan omgekeerd…

Tom Anders zwaaide ons voor de verandering opvallend vrolijk uit!

We landen krakend op een bevroren Fries meer, maar ons ongenaakbare tijdraketje staat steady op speciale zuignapjes. Onze bemanning is onhandig naar de finish gekluund en zien Evert van Benthem gehuldigd worden. De eerste elfstedentocht sinds 1963 is door hem glansrijk gewonnen!

Intussen viert in Zuid-Afrika de Apartheid hoogtij. In de Kaapstadse wijk Crossroads breken bloedige onlusten uit als 70.000 bewoners gedwongen worden om te verhuizen. Duizenden stakende mijnwerkers worden zonder pardon ontslagen en vervolgens rücksichtlos naar een thuisland gedeporteerd.

Frankrijk, Duitsland en de Benelux schaffen in Schengen de onderlinge grenscontroles af. Michael Gorbatjov treedt aan als leider van de Sovjet-Unie.

Het lijk van Kickbokser André Brilleman wordt in beton gegoten gevonden in de Waal. Cultuurminister Eelco Brinkman durft het aan om Hugo Brandt Corstius de PC Hooftprijs te weigeren en na overdreven lang schaken, eindigt het wereldkampioenschap tussen Kasparov en Karpov in remise.

Toch is er ook amusement!

Naar de bios gaan we voor Ghostbusters, The Terminator of om te lachen om Eddy Murphy in Beverly Hills Cop.

Op TV kijken we naar Cijfers en Letters, Vijf tegen Vijf, Het Bloed Kruipt en De Brekers.

Maar het populaire muzikale vermaak gaat vandaag onherroepelijk door de molen van de parallellisatie. Want wij zetten vandaag namelijk alle elpees uit het eerste halfjaar van 1985 in de enige juiste volgorde!