I never cared (didn’t care)
I never was the kind to make a fuss
When he was there
Sleeping inbetween the two of us

(When u were mine, Prince, 1980)

Mijn persoonlijke PrinceNight speelde zich al af in 1986. Wat zal ik erover zeggen…Beetje een ongelooflijk verhaal. Ik was 22. Een redelijk naieve student journalistiek die slecht raad wist met het leven als volwassene. Te verliefd, te veel verwachtingen, te weinig ervaring. Ik studeerde in Tilburg, maar was losgebroken naar de hoofdstad. ik zou mijn vriendje en de hele Nederlandse journalistiek wel eens even laten zien wat ik waard was.

De kleine man uit het frisse Minneapolis was de grote held. Wat ik mooi vond en vind – behalve de muziek die moeiteloos een tijdperk deed aanbreken waarin funk, soul en disco weer volmondig mòcht, mèt gitaren -was het feit dat hij geen geheim maakte van zijn seksuele avonturen. Integendeel. Seksualiteit bij Prince was mooi en romantisch. Vrouwen mochten lustobjecten zijn, maar dat deed niet af aan hun waarde. En wat belangrijk was: vrouwen hadden in de ogen van dit genie ook het recht zich erotisch avontuurlijk door het leven te bewegen. Zo lang zocht ik al naar een muzikale held die dit uitdroeg. Prince droeg hoge hakken, make up en fantasievolle uitdossingen, maar bleef overduidelijk hetero.

Misschien zocht ik er in dat opzicht méér achter dan er daadwerkelijk in zat. Ik vermoedde bijvoorbeeld dat de film Purple Rain veel méér wijsheid bevatte dan ik op het eerst gezicht kon ontdekken.

In ieder geval. Het was zomer 1986 en spinazie eten was nog taboe vanwege Tsjernobyl…Heel Nederland – vooral Amsterdam – gonsde opgewonden. Prince trad op in Rotterdam en vervolgens maakte ’s nachts hij acte de présence in hoofdstedelijke clubs. In de ogen van de meeste mensen die ik sprak in de bar in De Pijp waar mijn vriendje werkte, was Prince meer goddelijk dan menselijk.Dus elke nacht kon je nu in de stad eigenlijk god zelf ontmoeten…

Geen enkele journalist lukte het om Prince vragen te mogen stellen, maar het fenomeen liep wel vrij rond.

Ik kreeg het op mijn heupen en zou wel eens even in één enkele nacht naam maken. Een onzeker mens vlucht soms in een waan van superioriteit. Dus ik zette prompt een masker op, gemaakt van onbreekbare zelfverzekerdheid. En eigenlijk…het stond me wel…

In mijn vaste café snorde ik een jongen op die zichzelf profileerde als fotograaf. Wij zouden het vannacht gaan maken. We wisten via de buzz in welk hotel Zijne Purperen Hoogheid bivakkeerde en we bestelden een taxi richting Kattengat.

Geen sterren te zien in het hotel. Dus wij vermaakten ons in de hotelbar. Noorse zakenmannen hielden me voor een beroemde artieste en Raymond, de fotograaf voor mijn bodyguard. Haha. Vannacht kon alles. Ook voor een versgeplukt weerspannig provinciaaltje uit het Land van Maas en Waal.

Ehmm bij de ingang van het hotel vond duidelijk iets plaats…Ja hoor…de verwachte koninklijke entree, rijkelijk gelardeerd met bodyguards die wel levensecht waren…Ik beende die kant op. Zonder aarzeling. Het zelfverzekerde masker kon niet stuk…en…de bodyguards kregen een seintje…ik liep door in de richting van één van de grootste muzikanten van mijn tijd, die op het punt stond in de lift te stappen…ik op lage schoenen hij op zijn hakken…we keken elkaar recht in de ogen. Helder, fris donkerbruin. Gekleed in de polka dots die hoorde bij Parade…het album waarom het nu allemaal draaide. Een droom…

“You are missing something…I want to interview you…” was de zin die ik uitbracht, terwijl wij handen schudden…(Ik stond daar handen te schudden met Prince…ergens begon het masker van zelfverzekerdheid al barstjes van ongelovigheid te vertonen)…Zijn antwoord kan ik me niet meer herinneren, maar de lift ging open, Mr. Nelson steeg op en ik schreed terug richting hotelbar. In betovering.

Een kwartier later…Prince met uitgebreid gevolg betrad de bar stoetsgewijs. Ik wist niet hoe ik het had, maar mijn masker begon serieus te barsten…De hotelbar opende de dansvloer en Princehits – toen nog een overzichtelijk lijstje – vulden de ruimte. Op dat moment had ik gewoon om dat interview moeten vragen. Ik zou het gekregen hebben. Inclusief foto’s.

Maar wat ik deed was in mijn schulp kruipen. De adolescent die eigenlijk aan het eind van haar latijn was, was ineens terug, met al haar angst en onzekerheid. Ik hield me zogenaamd groot en Ik ging dansen…Ik maakte mezelf wijs en Raymond, de fotograaf, erg pissig met de boodschap dat hij maar mijn kant op moest komen als hij echt op mijn vraag bij de lift wilde ingaan…

De dj maakte een foutje en startte de toenmalige hit van Sly Fox in…Let’s Go All the Way…ik blunderde op dat moment echt en bleef gewoon op de dansvloer van de hotelbar staan…dansen…

Duidelijk beledigd en met zijn neus opgetrokken verliet de grote Prince met zijn gevolg de bar in een optocht die mijn afgang was.

Het had best een goed gesprek kunnen worden…

Uncategorized kxradio Prince