I’d Rather Go Blind
Als ik dit opschrijf, vaar ik nog een stukje mee op de lange, lange albumlijst die voor mij vooral het einde van 2014 markeert. Op de radio. Dat wil zeggen: internetradio. De vermaarde internetpiraat die ergens onder nationale popzender 3fm schuilt. Dáár ga ik het niet over hebben. Mijn tweets vervuilen de betreffende hashtaglijst al te lang. Achtereenvolgens nu Snoop Dogg, Kate Bush en Fat Boy Slim. Nu de door mij gehate Mumford & Sons. Geen idee waarom, maar ook dat er wat te haten valt, is waardevol.
Het oneindig rijke muzikale erfgoed kleurt mijn leven.
Muziek die je tot tranen brengt, muziek waarop je danst, muziek die mooie seks aanmoedigt, noeste arbeid veraangenaamt, feesten opluistert. Doet dromen en verlangen. Muziek die je op de been houdt. Muziek die vriendschappen markeert en vreugde en verdriet. Pijn verzacht. Grote gebeurtenissen markeert.
De liedjes, de klanken weven zich door mijn dromen, begeleiden mijn herinneringen. Een oneindige soundtrack. Een soundtrack die miljarden keren op aarde weer totaal anders klinkt…
De onuitputtelijke bron. Inspiratie in stand gehouden door de menselijke ervaring.
Jazz en klassieke muziek zijn schatkisten die nog vrijwel onaangebroken staan te pronken in een hoekje van de kamer. De popmuziek die ik een beetje in kaart heb is nog maar slechts de populaire muziek die Amerika en een beperkte blik op Europa hebben voortgebracht.
Relatief te weinig heb ik nog concerten en festivals bezocht. Momenten die de magie nog verder versterken.
En ook mijn eigen vaardigheid om muziek te maken staat na al die jaren nog steeds in de steigers. Dus oh, elke dag ben ik in staat om dit koninkrijk verder uit te breiden via mijn oren.
Een eeuwig avontuur. De verhalen verbonden met liedjes en klanken zijn eindeloos, diep, divers.
Elke dag produceert nieuwe klanken, nieuwe sferen. Rauw, zoet, erotisch, lieflijk. Altijd en altijd blijven er mogelijkheden open. Het leven verbindt harten in alle vrijheid via muziek.
Ja ik draaf hoog.
Terecht!
Muziek heeft vijanden. Arme zielen die prediken dat geld op zich belangrijker is dan de ruilfunctie waarvoor het bedoeld is en van een kunstenaarsambacht een industrie maken. Onderworpen aan een marketingmachine. Regels bedenken die creativiteit geweld aandoen. Artiesten aan banden leggen. Radiozenders beknotten.
Erger nog. Machtswellustelingen die aanvolen dat muziek ervoor zorgt dat de illusie van een godheid die uit de toon valt en mensen haat, geen stand houdt. Muziek strafbaar en aan banden.
Stel je voor dat onverhoopte martelende mogendheden mij ooit voor de keuze zouden stellen: we steken je ogen uit of we blazen je trommelvlies op.
Op die keuze ben ik voorbereid.