2007

Tranen met tuiten in de dikke Volvo van de zaak toen Coen en Sander op weg naar huis die ouwe Black Eyed Peas draaiden.

Waar was de liefde??? In gods naam, waar?

Nooit rust of geborgenheid in haar leven, al bijna 3 jaar lang. Zij was verantwoordelijk voor alles: inkomen, hypotheek, rekeningen, huishouden, sociale contacten. Daarbij 40 uur werken en nooit echt thuis zijn. Ze vond het vreemd dat ze dat nog steeds allemaal aankon.

Hij ging openlijk vreemd, ging zijn eigen asociale gang, betaalde nooit iets en haalde het in zijn hoofd dat hij haar voortdurend mocht commanderen.

Samen eten deden ze bijna niet. Wat ze kookte was niet goed genoeg voor hem. MacDonalds was beter.

Alleen zijn muziek schalde uit de luidsprekers.

Alles deed pijn.

“Heb je weleens in de spiegel gekeken? Je krijgt nooit meer een kerel zo als ik! Sterker nog: niemand anders zal ooit nog iets met jou willen!”

In de spiegel zag ze een vermoeide vrouw, die op instorten stond

Al jaren probeerde ze hem ervan te overtuigen dat het beter was om te stoppen. Dat het beter zou zijn als hij zou vertrekken. Dat hun relatie niet werkte. Ze had jaren gevochten om er iets van te maken, maar had het nu opgegeven.

Hij weigerde weg te gaan. “Je denkt: nu is het huis opgeknapt, nu kan hij oprotten! Zonder een flink pak geld, vertrek ik niet.”

De ruzies leidden steeds vaker tot geweld. Hij was onberekenbaar, impulsief en roekeloos. En sterk. Vijf keer zo sterk als zij. Sloeg haar tegen het aanrecht, kneep haar keel dicht.

Zij deed haar best niet in haar schulp te kruipen en weerwoord te blijven geven.

Als het te erg werd, logeerde ze even bij een vriendin.

Kennissen, vrienden en familie kwamen nauwelijks nog over de vloer en veegden met haar openlijk of achter haar rug om de vloer aan…. Zij kende haar grenzen niet volgens hen. Zij koos zelf voor deze situatie. Ze hield niet van zichzelf…zij was het die foute mannen aantrok.

Maar dat was niet waar! Zij wilde dit niet! En hoezo foute man? Zij weigerde te geloven in een wereld die bestond uit foute en goede mensen. Maar dit maakte haar kapot en ze wilde hier uit. Ze wist dat ze beter verdiende.

Ze kon zelf niet weg. Het was haar huis, haar dak boven het hoofd. Niet dat van hem. Hij was een ongenode gast die niet wilde vertrekken. Een soort hardnekkige insectenplaag. En…waar moest ze heen?

Hulpverleners die ze had ingeschakeld hadden zochten de oorzaak bij haar. Ze kon daar echt helemaal niets mee. Iemand moest hem er gewoon van overtuigen dat hij beter weg kon gaan. Dat er anders ongelukken zouden kunnen gebeuren.

Ze stond er alleen voor.

Haar troost bestond uit zoetigheid. ‘s Nachts stond ze op, als hij sliep. Dan was haar huis van haar.  Ze at, at, at….Alsof ze met haar uitdijende lichaam het ongeluk uit het huis wilde drukken.

Een dagelijkse hel. Ze bad vurig om een eind dat nooit leek te komen.

Misschien was wel het allerergste dat ze bijna blind en doof geworden was voor de lieve momenten, de lichtpuntjes. Voor de manier waarop hij wel zijn best deed. De kleine dingetjes die wel positief waren. De oprechte spijt soms en de bewondering die hij ook voor haar had en zeker ook af en toe uitte.

De angst overschaduwde alles. Ze was thuis haar leven niet zeker.

2009

Ze legde de krant met daarin het grote nieuws over de allereerste zwarte president van de VS in zijn auto. Voor hem was dat belangrijk, dacht ze. Op de achterbank zette ze tassen met zijn spullen.

Na 3 dagen zou hij uit de politiecel komen. Hij zou naar zijn moeder gaan, zijn spullen meenemen en nooit meer bij haar wonen.

Toen hij haar enkele dagen geleden tijdens een ruzie aanviel en opnieuw enkele minuten wurgde, besloot ze op dat moment dat er nu een einde aan zou komen. Ze wilde leven.

Met koude ogen zei hij haar dat ze er de volgende keer niet levend vanaf zou komen. Het versterkte haar beslissing, want ze zag dat hij de waarheid sprak.

Trillend pakte ze meteen jas, tas en sleutels.Ze stapte in haar auto, belde haar moeder en reed naar het politiebureau.

De politieagenten arresteerden hem. Hij lag inmiddels rustig te slapen in het bed dat ze allang niet meer met hem deelde.

Ze was nu eindelijk vrij.

2014

Volgend jaar zou ze gaan trouwen. Met de liefste man van de wereld. Een vooruitzicht van hopelijk nog tientallen jaren harmonie, vredelievende verbondenheid en vrijheid.

Ze had het nog steeds niet aan hem verteld. Ze hoopte dat hij dan ook gewoon aanwezig zou willen zijn. Met de vrouw die op dat moment in zijn leven was.

Ze hadden nog vaak ruzie gehad om allerlei dingen die geregeld moesten worden rondom zijn vertrek. Zij kon het niet laten hem af en toe verder te helpen met zaken die moeilijk voor hem waren. Hij kon nog heel lang niet loslaten, maar keer op keer maakte zij duidelijk dat zij nu de baas was over haar eigen leven. Hun contact zou op den duur wel verwateren, verwachtte ze.

Maar wraak nemen deed hij niet en hij maakte ook geen misbruik meer van zijn lichamelijke kracht. Nog een paar keer gedroeg hij zich als een jaloerse stalker. Ach.

Zij vond uiteindelijk een therapeut die haar wel goed kon helpen om verder te kunnen en haar een idee gaf van de gebruiksaanwijzing die bij de persoonlijkheid van haar ex-vriend hoorde. Het maakte veel duidelijk. Ook de dingen die zij zelf over het hoofd gezien had.

Ze ontmoette de man met wie ze voortaan altijd kon lezen en schrijven. En méér. Een hemelse verliefdheid die uitmondde in een gezond partnerschap en een voorgenomen huwelijk

Maar hij veranderde. Vrij snel. In positieve zin. Hij deed van alles voor haar en haar nieuwe vriend. Juist hij was de persoon op wie zij en haar nieuwe lief het beste konden bouwen…Hij toonde vriendschap en respect. Bleek keer op keer gewoon betrouwbaar en erg behulpzaam.

Wilde hij iets goedmaken?

Vaak lachten ze nu om hun vreemde verleden. Het vertederde haar dat hij de leuke dingen die hij via haar ontdekt had nu nog steeds met zijn nieuwe vriendin deed. De problemen die hij met haar had legde hij nu aan haar voor. Nu was ze werkelijk in staat iets voor hem te betekenen. Wellicht indirect ook voor zijn vriendin.

Het was allemaal nog steeds niet makkelijk voor hem.

“Maar geweld helpt niet, meppen doe ik niet meer, dat heb ik heel goed geleerd”, zei hij. Ze geloofde hem nu.

Na al die zware jaren, was hij er gewoon. Hier. De liefde.

Uncategorized