Het was niet heel erg comfortabel in de vrouwenafdeling het bevrijdingshuis van de overbetuwse kalifaat. Sarah lachte in zichzelf. ze hield ervan om zich in gedachten eufemistisch uit te drukken over dramatisch slechte toestanden. Onder de naar urine stinkende boerka was ze nagenoeg naakt en haar enkelring, die de schakel vormde tussen haar lichaam en de aan de muur bevestigde ketting zat eigenlijk te strak en zorgde voor een blauwe, gezwollen rechtervoet. Het was januari en het was waterkoud, druilerig weer. Er was geen verwarming en de cel waarin ze zat opgesloten had twee getraliede ramen zonder glas of luiken. Sarah rilde. Ze viel wel lekker af hier, tijdens deze erbarmelijke eerste bevrijdingsweken.

Het ergst was nog het gedwongen afzien van elke vorm van activiteit, zowel geestelijk als lichamelijk. Het totaal ontbrekende contact met medemensen. Op de stoïcijns zwijgende bewaaksters die geregeld een lachwekkend sobere maaltijd brachten na, natuurlijk. Na een paar weken zou ze een spons zijn, voor de geestdodende, maar zeer intense religieuze opvoeding die ze voor haar kiezen zou krijgen. Ze zou schijnbaar zo gedwee en handelbaar worden, dat de ketting in de ogen van het kalifaat geen noodzaak meer zou zijn voor haar…Een spelletje om mee te spelen…

Heel Europa zat gevangen in de waandenkbeelden van religieuze alleenheerschappij, in de verte afgeleid van een grote religie waarvan de overgrote meerderheid van de bevolking niet eens het fijne wist.

Uiteindelijk hadden de pogingen om haat te zaaien tegen talloze boosaardige bedreigingen gefaald. De westerse overheden hadden zeer regelmatig fake-aanslagen georganiseerd, onder leiding van een kleine groep machthebbers. Alle leugens die doelbewust verspreid werden, kwamen aan het licht en er ontstond grote chaos in heel Europa.

Europese en Amerikaanse inwoners waren daarvóór tientallen jaren bedrogen. Onder het mom van het voorkómen van terreurdaden was de bewegingsvrijheid van de burgers steeds verder ingedamd. Het kwam erop neer dat je van huis werd opgehaald om te gaan werken en daarna weer thuisgebracht. Alles wat je buitenshuis deed werd geregistreerd. Alleen binnen in je eigen woning kon je doen waar je zin in had.

Verder deed je alles online vanuit je woning. Iedereen op straat moest kunnen verantwoorden waarom hij of zij zich zo nodig in het openbaar moest bewegen. Joggen, dat deed je maar op de loopband thuis.

Werk waarin je naar buiten moest, de zon op je huid kon voelen, was het meest geliefd.

Als je een heel goed betaalde baan had, had je soms de beschikking over een tuin, zodat je zelfs in je vrije tijd als je daar zin in had buiten kon recreëren.

De zogenaamd vrije media werkten in het diepste geheim allemaal mee aan de zorgvuldig geconstrueerde verlakkerij die iedereen zoet moest houden. Heel veel verstrekte informatie bleek gecensureerd en erger nog, heel knap geregisseerd.

Verder waren er natuurlijk wel de grote wedstrijden en de grote concerten en feesten. Massale evenementen die van overheidswege georganiseerd werden. Daar mocht je naar toe als je de entreeprijs – inclusief georganiseerd vervoer van en naar het stadion – kon betalen. Dat waren de plaatsen waar de elite zich ophield. Waar je mensen zag en zelf gezien werd..Plat vermaak. Veel anders was er eigenlijk niet.

Toen alles aan het licht kwam ontstond – na een korte periode van zalige euforie – enorme chaos. Het recht van de sterkste gold. Niets anders. Hoewel er ook kleine gemeenschappen ontstonden waarin alles met horten en stoten wèl op een andere manier begon te werken…in vrijheid en onderling respect. Helaas…die ontwikkeling was niet snel genoeg gegaan…

De sharia bracht snel orde en structuur. En een soort bescherming. Grote groepen verwelkomden de komst van de nieuwe machthebbers, zelfs de vrouwen, die zelfs binnenshuis geacht werden hun lichaam bedekt te houden. De kalifaten werden strak geleid, vaak door één man  die nagenoeg alles bepaalde en zowel wetgever als rechter was. Alle burgers hadden een rol in het geheel. Alles in hun leven was vastgelegd en moest volgens ingewikkelde voorschriften worden uitgevoerd.

Er was in wezen geen groot verschil met de periode dat het zogenaamde vrije westen alles controleerde. De samenleving werd er wel wat minder eenzelvig door. Je werd geacht samen te werken met de hele gemeenschap. Dat was het minst slechte wat Sarah kon bedenken. Maar allerergste was wel het verbod op alles wat  met muziek en vrije expressie te maken had. De wereld bestond uit werk, stilte en verplichtingen. En verplicht bidden op gezette tijden

Sarah was een individualist. Had zich nooit kunnen aanpassen aan groepsregels. Binnen het kalifaat ging het daarom slecht met haar. Ze vond het nog moeilijker zich hier te handhaven dan vroeger. Haar moeder had het begin van de eenentwintigste eeuw nog meegemaakt en haar en haar broers alles verteld over het rijkgeschakeerde culturele leven die tijd. Een tijd waarin iedereen tenminste nog heilig geloofde dat er vrije keuzes waren. Toen de vrije pen en het vrije woord nog bestonden en je gewoon zonder toestemming of reden een eind kon gaan lopen. Zomaar kon reizen als je daar zin in had. Er waren kasten vol ouderwetse, papieren boeken die die wereld illustreerden. Ze had ze stuk voor stuk verslonden…

Ach, ze probeerde zich wel te schikken. Gedeeltelijk lukte dat: ze kon altijd nog dromen. Maar kon zij het helpen dat ze verliefd werd op de buurman en hij op haar? Hij was 23 en hoewel hij zijn vrouw die hij via de ingewikkelde huwelijkarrangementsregels toegewezen had gekregen best graag mocht, kon hij de genegenheid van de vrijgevochten Sarah niet weerstaan. Ze waren heel ordinair betrapt bij het uitwisselen van geheime briefjes. Hadden ze elkaar op dat moment ook aangeraakt, dan zouden ze waarschijnlijk in het openbaar geëxecuteerd zijn met een enkele reis hel op zak.

Nu was ze dus opgesloten in het bevrijdingshuis.Hier werd Sarah behoed voor een eeuwig verblijf in de hel en ontving ze opvoedkundige bevrijding, zodat ze als een brave onderworpene verder haar ingeperkte leventje kon slijten en nog kans maakte op een verblijf in de hemel, eenmaal in het beloofde hiernamaals aanbeland. Wat haar betreft hoefden de 72 jongelingen die op haar wachtten niet per se maagd te zijn. Sarah grinnikte in zichzelf. Blijven lachen was altijd haar grote kracht geweest. Maar op haar gezicht mochten haar momenten van pret niet langer zichtbaar zijn.

Daily words