Raar. Als je iets nooit meer verwacht, gaat het soms ineens toch gebeuren. In september gaan wij, het gelukkigste paar van ons stadje (vraag maar aan de buren), werkelijk waar trouwen. Echtelijk verbonden na een jaar vaste verkering en zo’n twee jaar verloving. Of was het nou omgekeerd? We zijn allebei ongeveer 50. En nu kom ik in de verleiding iets te gaan beweren in de trant van “en nog steeds maagd”. Dat laatste is een schandalige leugen, maar die bruiloft komt er!

We zijn nu ook met volle inzet burgertruttendingetjes aan het doen, zoals dat we vanavond een afspraak hebben met de trouwkaartontwerpsters.

Het Ritualspakket van de bruidslocatieorganisatie hebben we al ontvangen en de trouwambtenaar zit in het vizier.

Soms breek ik me een momentje het hoofd over waarom eigenlijk. Mijn ouders thuis hadden niet zo’n fantastisch huwelijk en voor mijn Aanstaande is het na een nare ervaring de tweede keer.

Vaak genoeg zie je mooiste stellen na de trouwdatum inklappen. Alsof de eeuwigheid iets afdoet aan het plezier. Of mensen gaan een ruilhandelrelatie aan: als jij dit doet voor mij, dan geef ik je dat terug. Als jij de volgende twintig jaar de vuilnis buiten zet, dan zal ik de komende tien jaar zonder mokken één keer per drie maanden mee naar die vervelende broer van jou.

Of de lichamelijke trouw schroeven worden hermetisch vastgelast…als ik zelfs maar het idee heb dat je denkt aan het lichaam van een mooie of leuke of lieve andere vrouw of man, ben je al overspelig. Of het huwelijk komt in de plaats van ontmoetingen met andere mensen die je leven kleur en smaak geven. Of vanwege de relationele bestaanszekerheid is het ineens niet meer belangrijk om energie te steken in alles wat er nog te ontdekken valt in de ander….Gezapigheid troef.

Uiteraard gaan wij het helemaal anders doen….;-)

Nee. Wij pretenderen niet vrij te zijn van valkuilen.

Astrologisch kloppen we niet bij elkaar – nog steeds niet als we het Chinese systeem erbij halen – en als je onze levensgeschiedenissen en karakters bekijkt: verschillender kan bijna niet.

En toch klopt het in werkelijkheid helemaal!

Want we zijn allebei – en ik durf nu echt ook uit naam van de Aanstaande te spreken – helemaal vrij, helemaal onszelf. Niks op tenen lopen. Samen zijn we werkelijk thuis. Ongelooflijk. Als we terugkijken op eerdere ervaringen…

Het is bijna vreemd om dat te ervaren. Iemand die het gewoon begrijpt, zijn eigen weg blijft gaan en mij de mijne laat bewandelen. We koesteren elkaar. Maar geheimen, uitglijders en mysteries zijn niet verboden bij ons thuis.

En dat is een Groot Feest waard. Met veel tequila, discoballen, confetti en huilbuien. Iedereen weet het al, maar als je dit leest en je wilt het geluk in het echt meemaken. Welkom ben je! Of is dat ook weer raar?

Uncategorized