Terwijl ik ijverig mijn vroege ochtendbaantjestrek temidden van andere heldhaftig gestemden, nemen mijn oren de bekende beat en de overbekende woorden waar.

We are young, heartache to heartache we stand
No promises, no demands
Love is a battlefield

Tot mijn grote ontsteltenis kan ik niet meer op de naam van de zangeres komen nu het liedje blikkerig klinkt vanaf de zwembadkant ten gehore gebracht wordt. Ik verdrink bijna dientengevolge. Het was altijd zo’n lijflied…wat is er met mij gebeurd?

Google biedt onmiddellijk soelaas.

Pat Benatar en Love Is A Battlefield zijn onverbrekelijk verbonden met het tijdperk dat liefde nog een slagveld was. Geen idee of dat nou met mijn prille leeftijd, de meedogenloze jaren tachtig of mijn weerspannige karakter te maken had. Er zal wel weer sprake zijn van de klassieke combinatie van factoren.

Want het was oorlog! Een strategisch spel van aantrekken en afstoten dat keihard gespeeld werd. De tijd van vlinderen van het ene smalle luchtbedje naar het andere in de lucht. De tijd dat ik driftig communiceerde – en niet alleen verbaal – dat ik niemand nodig had en dat de ultieme vrijheid hoog in het vaandel stond.

Diep in mijn hart wilde ik natuurlijk totaal iets anders. De bedoeling was om het voorwerp van mijn hartstocht te bewegen zich over al mijn torenhoge blokkades heen te klimmen. Of desnoods dynamiet in te zetten.

Dat gebeurde gek genoeg niet zo vaak. Eerder het omgekeerde. Ondanks mijn declamaties waren de heren geneigd om stelling in te nemen achter hun eigen barricades, zodra zij zich uit mijn of ik mezelf uit hun sponde had teruggetrokken.

Ze zagen mijn onafhankelijkheidsverklaringen waarschijnlijk toch een beetje als dubbelspionage. Meende ze het echt dat ze niet claimde? Of onderhield ze ook nauwe banden met heel veel vijandige naties? Beide opties waren weinig aantrekkelijk. Strategisch was ik toen nog te weinig onderlegd om dat te doorzien.

En dan weken wachten in de loopgraven. Degene die de aanval durft in te zetten, verliest eigenlijk op voorhand al…Tot je jezelf weer verloor in een vers gevecht met een andere tegenstrever.

De vijand zette vaak gewiekst vallen. Voor mij de allergevaarlijkste was de verliefdheidsval. Reddeloos in aanbidding en dientengevolge al heel snel een weerloze krijgsgevangene met wie je bijna alles kunt uithalen. Ik ben er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Guantanamo Bay in de madurodamversie.

Mijn tegenaanvallen en offensieven waren meestal werkelijk om te huilen. Daar wil ik het hier niet eens over hebben.

Maar die tijden zijn voorbij en de kleerscheuren provisorisch aan elkaar vastgelijmd! Ik leef in vervulde vrede met de allerliefste man ter wereld. We hebben soms piepkleine zwaardgevechtjes. De zwaarden zijn van rubber, dus niet eens de moeite van het vermelden waard.

En het leven is niet eens saai zonder gevechtshandelingen!

Tegenwoordig is het dus: wij tegen de rest van de wereld. En eigenlijk…filosofisch en hoogdravend, ik weet het…gaat het dus nog steeds over liefde…Hoe we dit inspirerende voorbeeld tot heil der natie verder kunnen verspreiden. Een nieuw slagveld? We zouden beter kunnen kiezen voor de slogan “wij vóór de rest van de wereld”!

Dus misschien is het best een idee om dat gewelddadige concept een keertje voorgoed los te laten als het om de liefde gaat…

Ik ga het voorleggen aan de krijgsraad.

.

Daily words