Met een zuur gezicht gaat staatssecretaris Teeven na jaren halsstarrigheid onder grote druk akkoord met een minimale opvang voor uitgeproduceerde asielzoekers. Hoe contrastrijk is het voorbeeld dat ik gisteravond op tv bewonderde in Rot Op Naar Je Eigen Land…Voormalige asielzoekers bieden genereus en met een lach op hun gezicht bed, bad en brood in hun eigen, krappe behuizing aan de hele club nep-asielzoekers onder wie een fanatieke fan van Geert Wilders (het partijlogo op de onderarm getatoeeerd, dat alleen al zegt genoeg, lijkt mij zo). Met als extraatje een diner met naar keuze halalvlees of niet..

.Ik word altijd een beetje lacherig van dit soort tegenstellingen.

Gastvrijheid.

Bij ons thuis konden ze er wel wat van. Vrienden en vriendinnen waren ook bij nacht en ontij en in moeilijke tijden welkom. Er was altijd plaats om te slapen. Er was altijd genoeg te eten. Niemand hoefde ooit het pand te verlaten vóórdat hij of zij daar zelf zin in had. Mijn ouders waren zo nodig zelfs bereid om hun eigen bed af te staan aan gasten.

Als we mensen verwachtten was geen moeite teveel en geen zee te hoog. Maar het belangrijkste was het gesprek dat ontstond. Echte intermenselijke aandacht. Tijd nemen voor het wonder van de ontmoeting.

Oh nee. Mijn thuisfront was verre van ideaal, maar dàt was wel schitterend! Zo ben ik opgegroeid en ik ben er dankbaar voor.

Pas later besefte ik de onhollandsheid hiervan.

Hush hush op visite tussen twee afspraken van de gastvrouw in. Dat je blijft eten, nee, daar hebben we eigenlijk niet op gerekend. Geen gemoedelijke bijeenkomst meer na de crematie. Tien minuten later op de stoep staan en tevergeefs aanbellen. Dat soort dingen.

Vaak ook niet.zo slecht bedoeld. En in praktische zin verdedigbaar.

However. Geef mij maar een gastvrij onthaal. Als we dáár eens een wet van maakten…Geen dakloze zou meer op straat slapen, geen asielzoeker zonder ontbijt de dag doorkomen.

En misschien kunnen we dan maar meteen van de nood een deugd maken en uitgebreid bijkletsen. Van elkaar begrijpen waarom we doen wat we doen. En waarom we zijn wie we zijn.

En dan kom je misschien te weten waarom…Waarom die uit de arbeidsmarkt gedumpte heftruckchauffeur roept dat de grenzen dicht moeten. Waarom de vrouw die zich een breuk poetsend manmoedig door de rauwe bezuinigingen in de thuiszorg heenslaat afgeeft op habbibabbi’s. En waarom de dame die voor alles wat haar bang maakt in deze samenleving de Heilige Geert aanroept.

De Volkskrant schrijft vandaag over de dubbelzinnigheid van de EO – voortbestaan en effectbejag – en insinueert dat het allemaal geinstrueerde acteurs zijn.

Kan.

Los daarvan is het een optie. Bed, bad en brood. Altijd. Voor iedereen, door iedereen. Lijkt me niet teveel gevraagd. Ook niet in Nederland.

Het bed is groot genoeg.

Daily words gastvrijheid