Een jaar of 7 was ik. Knop indrukken. Warm laten worden en dan draaien met die handjes. En de zender vinden voor de volgende 43 jaar van je jeugd.. Hilversum 3. Want piraten hadden wij niet in het Land van Maas en Waal.

De liefde is gebleven tot vandaag, gisteren? Ach…je weet hoe dat gaat met sommige liefdes…schepen verwelken, rozen vergaan en onze liefde zal eens niet meer bestaan.

Vandaag neemt een radio-icoon dat ook lekker lang doorpuberde hier afscheid…en ik denk dat ik gewoon eens braaf volg. Niemand is er in mijn geval rouwig om. Dus ik schrijf mijn eigen afscheidsbrief maar.

Hilversum 3, getransformeerd tot 3fm. Al  lang niet meer de enig toegestane staatspopzender. Gewoon een commerciële speler in het keiharde speelveld van muziekradio. Een vorm van rebellie is er nog wel…maar meer als gestileerde huisstijl.

Sorry. Ik probeer het leed van het besef van een verloren jeugd alleen maar wat te verzachten voor mezelf.

Gauw terug naar het icoon. De blonde man met de bruine ogen die choqueert, imponeert, vertedert. Hij lijkt oprecht als hij de indruk wekt geen idee te hebben van zijn charme. Een woord dat betovering betekent. En toveren op de radio, dat kan Rob Stenders. Voor mij het zout in de pap van 3fm.

Ook een grillige, impulsieve, betweterige nerd die ondertussen alle prijzen wint en de muziek in perspectief zet.

En tegelijkertijd een verlegen man die hardnekkig lijkt te blijven geloven dat vrouwen werkelijk van een andere planeet komen. Of horen te komen. Zodoende onhandig, respectvol afstand houdt. En ineens gevaarlijk dichtbij kan komen.

De radiobaas die mij ooit vermomd als prijs een leuke, maar dure striptease act in de maag splitste. Ach…wat maakte het eigenlijk uit. Het leukste damesfeestje ooit was bij mij thuis. Vooral ook vanwege de kleurrijke voorgeschiedenis.

Wel de enige radiodj die me inspireerde tot een openbare, stoute fantasie, waarvan het gelukkig voor iedereen nooit gelukt is om daar iets van waar te maken.

Maar ja. Ik kende hem ook al zo lang…vanaf ooit de Vara…weemoed naar Adam Curry binnen een week wegsmeltend, lekker knorrig en schor in de ochtend, wegbereider voor andere radiosterren…elegant een podium bouwend voor nieuw groot talent….

Toch óók het opperhoofd van de vrijgevochte internetpiraat die mij leidde naar de echte liefde van mijn leven..

Lieve Rob. Vergeef me mijn onophoudelijke praatjes en mijn in jouw ogen vast onvrouwelijke en nergens op gebaseerde bravoure. Zo’n vlinderplaag die je nooit meer wegkrijgt. Dat lijkt maar zo hoor!.

Blijf jezelf op #nporadio2. En schitterend onopvallend blijf ik luisteren (soms stiekem met mijn ogen dicht).

Wat nooit vergaat is de bewondering.

Uncategorized