Want boven alle racisme en buitensluiting op grond van ras of andere waanzinnige criteria staat op eenzame hoogte nog steeds het seksisme onbetwist op nummer één in de lijst van wereldwijde onzin.

Het mechanisme dat pakweg de helft van de mensheid kwalificeert als toch echt een fractie minder menselijk. Of op zijn best voorbestemd tot een andere levensvervulling.

En oh ja. Ik hoor jullie al. Vrouwen en mannen zijn ook verschillend hè?

Jazeker. Lichamelijk in ieder geval overduidelijk. En in een gedeelte van onze geesten – zo je wilt onze genen – zal nog vast het stempel staan van overlevingsmechanismes uit primitieve tijden die meer vrouwen deden koesteren en zorgen en meer mannen beschermen en vechten.

Ik heb het idee dat we na al die eeuwen mensheid toch wel een beetje de kans hebben gehad te evolueren in een richting dat we in staat zijn die taken ietsjes meer uit te wisselen. Per individu te kijken.

En dan vragen jullie: maar vrouwen krijgen toch alle kansen die mannen ook krijgen?

Nee. Helaas constateer ik anders.

Ik hoef maar het idee te opperen om profvoetballer te worden. Of radio DJ. Of CEO. Het wordt stukken moeilijker om aan de kost te komen, dat kan ik je vast vertellen. Ook al barst je van het talent.

Werkelijk. Als ik méér te zeggen heb over een bepaald onderwerp dan de rest…Vaak wordt de tekst uit mijn mond niet gehoord of bevestigd, terwijl exact hetzelfde idee een paar minuten later, geuit door een alfamannetje met lauwerkransen als een geniale bijdrage wordt onthaald.

Herkenbaar?

En dan dat brave dat je altijd moet hebben. Echt, ga voor de lol op een feestje maar eens uitweiden over je prachtige onenightstandveroveringen en je zult ervan lusten. En ga ook niet vertellen dat je uit woede ooit wat gewelddadig geweest bent, want deze stoerheid wordt je nooit meer vergeven. Je bent een vrouw ver over de schreef op dat moment.

Slordig en vies. Het màg gewoon niet als je een vrouw bent. En heus, ik hou óók van netjes en schoon, maar als het per se en verplicht moet….?

Avontuurlijk? Het is géén kwaliteit.

En die controle. Ergens ben je toch wel verplicht een soort alle oneffenheden gladstrijkende moederrol te vervullen. Of op zijn minst die van oudste zus.

Op zijn best ben je bloedmooi, zacht, zorgzaam en charmant en blijft de rest van je heldendaden en grote talenten onzichtbaar zodat ze geen kwaad kunnen en onopvallend de prijzenkast van de mannen om je heen aanvullen. Alles en iedereen bij elkaar houden. Manipuleren, zodat het huishouden vlekkeloos blijft lopen.

Ik hou er gewoon niet van.

Gewoon de boel de boel laten en zorgeloos en energiek bloemen buiten gaan zetten: het wordt je toch niet echt in dank afgenomen, ondanks dat het ieders goed recht zou kunnen zijn om de vrijheid bij tijd en wijle goed te vieren…

En wat je als vrouw al helemaal niet moet doen is ouder worden. Of dikker. Je wordt voortdurend langs die buitenkantmeetlat gelegd. Door mannen èn vrouwen. En je valt genadeloos af als je niet binnen de marges valt. (Dat mocht je willen, haha.)

Oh en goed voor je lichaam zorgen is belangrijk en met gezondheid en er goed uitzien is niks mis! Maar weet je hoeveel moeite ik met iets heb als het mij rücksichtlos wordt opgelegd? Ik heb er gewoon helemaal geen zin meer in!

Waarom hangt mijn succes af van mijn lichaam, terwijl het gros van de succesvolle mannen er gewoon totaal niet uitziet?

Let eens op: hoe vaak wordt een lans gebroken om uiterlijk, mening, gedrag van een vrouw te verdedigen. Bitter weinig. Niet door mannen, maar ook niet door vrouwen. We zouden wijzer kunnen zijn, dames!

Bitter? Ik? Een beetje misschien. En dat in het vooruitstrevende, tolerante en progressieve Nederland?

Toch vind ik het tekenend dat een vrouw die een beetje op haar eigen benen weet te blijven en duidelijk zegt wat ze wil ook hier al zo snel als een ‘sterke vrouw’ gekwalificeerd wordt.

De rest is zwak? Kom nou toch! Het zijn gewoon mensen.

Misschien zie ik alleen wat ik wil zien en focus ik niet genoeg op het positieve.

In ieder geval heb ik genoeg mannen en vrouwen om mij heen verzameld die me liefhebben als mezelf en al mijn kwaliteiten zien en net als ik het kind in mij koesteren en vrij laten spelen. Gelukkig geldt dat voor de meeste vrouwen binnen hun eigen kring.

En echt. Ik wil mijn lichaam beslist niet ruilen voor dat van een man!

En oh! Ik zie verandering komen! Bij jonge, frisse vrouwen en in verhalen, films en series, waarin vrouwen zelf kiezen, zelf bepalen, niet braaf zitten te wachten, financieel onafhankelijk zijn en met verve het motto ‘verandering van smaak doet eten’ toepassen in hun gevarieerde liefdesleven. (En daarbij ook niet schromen om te strijden voor dan wel zich helemaal over te geven als de echte liefde zich aandient.)

Toch, naar mijn smaak kost het nog iets teveel kracht om jezelf toe te staan je in een vrouwenlichaam onvoorwaardelijk een volwaardig mens te voelen.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over vrouwen die uit scholen, bedrijven gejaagd worden en veroordeeld tot huiselijkheid in naam van een schijnbaar erg benepen opperwezen, kennelijk per definitie van mannelijke kunne.

Het werk is nog niet gedaan. Mannen en vrouwen, laten we niet in slaap vallen en onze rechtmatige plaats in de wereld innemen met alles wat we te bieden hebben.

 

 

 

Daily words