Vijftig is het nieuwe dertig, zo declameerde onze koning van de week…

Nou, ik weet niet of dat voor mij wel geldt… Toen ik dertig was, was ik nog zo gevoelig, zo onzeker. Het was vrij pijnlijk allemaal!

Een partner was er niet echt….de man waar ik verliefd op was wilde en kon dat helemaal niet zijn, maar liet me ook geenszins los… Ironisch genoeg was het verkennen van de grenzen van pijn hetgeen waar we juist mee bezig waren.

Eigenlijk was er ook niet echt sprake een carrière…ik werkte keihard, maar het leverde heel weinig op voor mijn gevoel. Ik voelde me ondergewaardeerd in alle opzichten. En eigenlijk was ik overal te laat mee. Zo voelde dat indertijd. Veel mensen in mijn omgeving leken mijn pijn niet op te merken en waren er goed in telkens juist weer alle wonden open te rijten.

Ik was niet goed genoeg. Het klopte allemaal niet en het enige wat ik tegenkwam in de wereld was bevestiging daarvan.

Voor mij persoonlijk was dertig het nieuwe vijftien indertijd. Zoiets.

De jaren zijn voorbijgegaan en er is belachelijk veel gebeurd.

Heel veel jaren met veel pijn, verdriet en onzekerheid zijn de revue gepasseerd. Natuurlijk bespaar ik je de details, maar gemakkelijk was het allemaal niet…

Langzaam begon ik te merken en te waarderen dat hoe moeilijk en zwaar je leven ook is, hoeveel dingen er altijd zijn die troost bieden. Een lief dier, vrienden en vriendinnen die oprecht moeite doen je echt te kennen,  een goed feest, een heerlijke bak koffie, een fijn gesprek, een gemeend compliment.

Vervolgens ontdekte ik dat ik me geen slachtoffer hoef te voelen, want uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk voor hoe ik me voel en hoe ik naar die dingen kijk. Waarom speelde ik eigenlijk slachtoffer en waarom koos ik juist déze gebeurtenissen uit. Is er iets in mijzelf wat daarom vraagt?

Anyway. Ik ontsloeg me van mijn zieligheid en benoemde mezelf tot koningin van mijn eigen leven.

Of je nou gelooft in een dergelijke benadering of niet: mijn leven begon om te slaan.

Nu ben ik de vijftig gepasseerd en alles is totaal anders. Ik kan nu terugkijken en verwerken. Veel vergeven.

Als er tranen komen is dat een heftige ontlading, maar het voelt steeds beter. Ik leef tenminste echt!

Ik deel mijn leven met iemand met wie ik op één lijn zit en van wie ik zielsveel hou. Het lijkt alsof er steeds meer ruimte komt voor mijn sluimerende talenten. En zelfs waardering, al is dat helemaal niet zo belangrijk meer.

Pijn voel ik absoluut nog, maar dat is niets om bang voor te zijn. En de pijn van toen kan ik veel beter relativeren. Sterker nog, hij is veranderd in betekenisvolle herinneringen die me nu inspireren en die me herinneren aan mijn vermogen om toch zielsgelukkig te zijn…

Vijftig is gewoon het nieuwe vijftig. En het doet véél prettiger zeer allemaal!

Radioteksten