Op mijn werk was een splinternieuw project gaande en ik had de mooie, maar verantwoordelijke taak om het proces te leiden. Aan de vergadertafel zat een familie vol adembenemende mensen met wie ik in mijn kindertijd veel omging. Enkele jongere leden van de familie, die ik nog niet kende, hadden het uiterlijk van een kartonnen bord. Het leek alsof ze nog niet met kleur ingevuld waren. In ieder geval gingen we met dit project een totaal nieuwe aanpak en een totaal nieuwe techniek verkennen.

Blijkbaar was het ook mijn taak om kinderen van vliegvelden op te halen. Mijn werkgever was een mooie, stijlvol uitziende dame met prachig donker, opgestoken haar. Van haar kreeg ik opdracht om haar dochtertje veilig van het vliegveld te halen. Daar moest ik zelf de cabine van het toestel in om het meisje in mijn armen te kunnen nemen.

Op weg naar huis was de weg vrij hobbelig en er waren overal obstakels en auto’s die midden op de weg geparkeerd stonden. Ongemerkt beschadigde ik één van de auto’s. De eigenaar was erg boos, maar gelukkig verscheen ongemerkt een lieve vriendin ten tonele om mijn zaak met verve te verdedigen. Een en ander bleek zich ineens af te spelen in de straat waar ik geboren ben…

Dit is de avonturenoogst van één nacht…de afgelopen nacht.

Pas nog was ik daar zwanger van een tweeling. Ik was er blij mee, maar de partner die ik daar had, maakte boos een einde aan onze verkering…

Eerder mocht ik er Madonna ontmoeten in een kamer met hoge ramen waarin aan een grote tafel allemaal mooie vrouwen zaten. Ik vond het een eer om daar bij te mogen zijn.

Ook postume optredens van collegaheld Prince bezoek ik daar regelmatig.

Ik onderhoud er gezellige, vriendschappelijke relaties met radiodj’s die ik zeer bewonder.

Soms is het er oorlog en is het zaak om je schuil te houden om te overleven…Samen met een vriendin zat ik er in een concentratiekamp waar we gedwongen werden onze schamele bezittingen omhoog te houden terwijl we vóór het graf stonden waarin we over een paar minuten geëxecuteerd zouden worden.

Af en toe bezoek ik er mijn vader, die er genoeglijk samenwoont met andere overleden familieleden…

Er zijn jaren voorbijgegaan dat ik liever dáár was  dan hier, waar ruimte en tijd veel minder buigzaam zijn en vreemde, dwingende natuurwetten gelden…

Vaak zakt het bewustzijn van deze plek snel weg in de dagelijkse vergetelheid als ik het niet snel opschrijf of bewust terughaal in mijn wakende herinnering.

Het is een magische plek waar ik óók intens leef! Het is de parallelle wereld vol afgeleide werkelijkheid die iedereen regelmatig bezoekt. Stevie Nicks zingt er schitterend over!

Slaap zacht!

Radioteksten