Ze weifelde achter haar toetsenbord. In haar hoofd had ze de woorden al duizend keer herhaald, maar nu, met het lege scherm vóór haar leek het allemaal zo nutteloos, zo vergezocht. Wie zou het eigenlijk iets kunnen schelen. Zou er iemand waarde hechten aan haar afscheidsbrief? Misschien zouden acht mensen het lezen. Of negen. Hooguit.

Nee, ze was niet depressief. Eigenlijk ook niet eens echt ongelukkig. Ze kon hier alleen niet het leven leiden zoals ze zich droomde.

Haar lichaam was nog steeds kerngezond en mooi, maar omdat het zichtbaar de vijftig gepasseerd was, besteedde niemand er nog aandacht aan. De maatstaf was jong. Dertig was al te oud. Het ging haar zwaar vallen om ervoor te zorgen en het te blijven koesteren.

De relaties die ze koos waren avontuurlijk, maar niet gelukkig geweest en hadden de benodigde discipline om te studeren afgebroken. Kinderen kwamen er niet. Na haar veertigste werd ze gek van de online relatiemarkt en ze had zich erbij neergelegd dat ze alleen zou blijven wonen.

Om de kost te verdienen, moest ze wel full time blijven werken. Slim en toegewijd als ze was, was er altijd wel werk voor haar, maar ze voelde zich altijd een vreemde eend in de bijt. Het was arbeid die ze makkelijk aankon, maar totaal niet interessant vond. En dan die collega’s. Op de één of andere manier leek het nooit genoeg om gewoon zichzelf te zijn.

En door haar tijdrovende baan kwam ze eigenlijk altijd te weinig toe aan dingen die ze echt de moeite waard vond. Zelden lukte het nog om zelfs maar een goed boek te lezen.

Een andere baan was geen optie. Mensen boven de vijftig waren standaard te oud. Veel mensenkennis en veel ervaring in een vak telden niet meer mee.

Minder uren kon ook niet. Financiële stommiteiten en een zachtmoedig karakter hadden haar opgezadeld met verplichtingen die geen goede combinatie vormden met part time werken.

De radio had haar altijd overeind gehouden. Maar het leek wel of alles daar steeds smakelozer werd. De muziek kunstmatiger en eentoniger. De DJ’s gladder en leger. Lag het aan haar leeftijd, aan haar oren? Wat was er gebeurd?

Ooit had ze zelf op de lokale radio gepresenteerd. Ze hield ervan. Met zorg koos ze altijd haar tracks uit, totdat de playlist voortaan verplicht was, ook bij de stadsomroep. Zelf had ze het idee dat het haar goed afging, maar niemand scheen haar op te merken. Ook de collega’s van de zender niet. Op een goed moment moest er ruimte komen voor een belangrijk project en raakte ze – na één telefoontje van de stationmanager haar geliefdste uurtjes van de week kwijt.

Ze was intelligent en schreef graag. Mensen met wie ze omging vonden het leuk en goed, maar eigenlijk was er nooit echt overweldigend veel belangstelling voor haar verhalen. Ook deze droom zou ze ooit moeten opgeven.

Haar vrienden, haar familie. Oh, het waren lieve mensen, maar ze inspireerden haar al lang niet meer. Ze leidden levens waar alles bij het oude bleef. Ze geloofden niet meer in iets anders. Zouden zij wel op die manier kunnen leven?

Dromen. Daar was ze goed in. Haar droomwereld was véél beter dan die van overdag. Ze ontmoette er het soort mensen met wie ze graag omging. Er was liefde, vriendschap en intens gevoelde erotiek. Er werd gedanst en gefeest. Ze was er vrij om te zijn wie ze was. Om te gaan en staan waar ze wilde. Om te zeggen wat ze wou.

Voor altijd in die wereld was voor haar gewoon de beste optie. Dáár was ze vrij.

Vastbesloten leegde ze het potje slaappillen in haar mond. Het laatste glas water. Het scherm vóór haar bleef onbeschreven.

Radioteksten