Een afscheid gaat over mooie herinneringen, maar ook over moeilijke, soms zelfs wrede zaken waarmee een mens, een vrouw op haar levensweg geconfronteerd kan worden…Want misschien weten jullie het niet, misschien ook wel, maar Trees was moeder van vijf kinderen.

Haar eerstgeboren zoontje heette Antonie. Dit kleintje kwam op de wereld ongeveer tegelijkertijd met zijn tweelingzus Marleen. Ze waren het dubbele verjaardagscadeau voor mijn vader, na een gecompliceerde, moeilijke zwangerschap. Ikzelf was toen ruim één jaar oud.

Antonie heeft maar vijf maanden in ons gezin doorgebracht.

Mijn ouders overkwam de nachtmerrie die geen sterveling ooit zonder kleerscheuren doorkomt. Deze nachtmerrie begon op een dag waarop het consultatiebureau Antonie ‘s morgens nog ‘kerngezond’ bevonden had…Hij overleed later die dag aan wiegendood.

Halverwege de jaren zestig in het Land van Maas en Waal was er geen psychologische hulp voor ouders en gezinnen die verwikkeld raakten in een dergelijk levensgroot drama. Een baby die stierf werd vooral doodgezwegen. Trees werd nauwelijks getroost en gesteund, maar opgezadeld met schuldgevoel. Harde oordelen en verdachtmakingen ontving ze. Zelfs van mensen in haar omgeving van wie je dit absoluut niet verwacht.

En dan gewoon dóór moeten gaan. Zorgen voor baby Marleen, die een hele dag huilde omdat ze aanvoelde dat er iets fenomenaal mis was. Zorgen voor peuter Olga, die net kon lopen, dus nauwelijks alleen gelaten kon worden. Zorgen voor een man die óók intens verdrietig was en dat heel moeilijk kon uiten. In de jaren zestig van de vorige eeuw mocht een man niet huilen en de huisvrouw klaagde niet.

Terwijl je eigenlijk alleen hartstochtelijk het kind terug in je armen wilt sluiten, dat je voor de rest van je leven zult moeten missen.

Een onmogelijke opgave.

Maar dat leek niet op te gaan voor Trees. Met haar kracht en energie sloeg ze zich er op het eerste gezicht méér dan glansrijk doorheen.

Een paar jaar later werd Tony geboren. Het zegt alles dat hij in eerste instantie ook Anthony genoemd werd…Daarna volgde Joost. Het was een mooi, compleet gezin met vier levenslustige kinderen.

Maar misschien kun je je voorstellen dat er iets van zo’n groot, onverwerkt verdriet blijft doorsijpelen. Marleen en ik kwamen niets te kort, maar misschien bleef het moeilijk voor onze moeder ons los te zien van dat onuitsprekelijke, overweldigende gevoel van verdriet, verlies, wanhoop en onmacht.

Gelukkig was er in Trees’ hart genoeg liefde om verstandig te blijven. En meestal rechtvaardig. Ook haar twee dochters gunde ze oprecht het allerbeste. Soms lukte het alleen niet om dat ook diep van binnen te voelen, vanwege dat onverwerkte stuk ellende in haar hart.

Zoals in elk gezin waren er bij ons dus issues, minder makkelijk te verteren zaken.

Het mooie van de laatste dagen doorbrengen met een stervende ouder is dat er op het laatst niets meer speelt, alleen nog maar liefde. Je ziet alleen nog maar een vrouw die er ondanks alles altijd voor je was. Die ondanks de pijn diep in haar hart met al haar kracht haar leven lang haar stinkende best deed ieder het zijne en ook het hare te geven.

Een vrouw die alleen nog maar diepgelukkig glimlacht als ze je gezicht herkent, terwijl ze haar leven langzaam loslaat. Alle schuldgevoel, verdriet en onmacht worden dan zachtjes weggespoeld.

We zijn er trots op dat we een prachtige moeder gehad hebben met veel voorbeeldige eigenschappen.

In de harten van Marleen en mij leeft de stellige overtuiging dat Trees de kleine Antonie nu voor altijd in haar armen sluit en haar wonden daarmee voor eens en voor altijd geheeld worden.

Die gedachte maakt voor ons alles goed.

Vaarwel lieve, beresterke mama!

Uncategorized