Terwijl ik de video bij dit schrijfstukje opzoek, kom ik er achter dat ik het woordje ‘beret’ mijn leven lang al fout spel in het Engels, alsof het de oudhollandsche frambozenrode baret betreft…

Hahaha: She wasn’t too bright…but I can tell…the way she kissed me…she knew how to get her KX.

Hopelijk heb ik KX de afgelopen dik zeven jaar goed genoeg gekust, maar ik denk van niet…anders stond mijn vlinderhartje nu niet op het punt van breken: over een paar minuten begint de historische datum 8 oktober 2017 en daarna bestaat KX Radio niet meer, wat mij betreft.

Er is dan nog slechts een strakgeleid opleidingsinstituut in Hilversum dat onterecht meent zich deze geuzennaam te mogen aanmeten.

Toen ik KX leerde kennen (eind 2009 of zo) was het een m/v natte radioluisteraarsdroom die uitgekomen was

De allereerste keer dat ik inschakelde was één van de weinige keren dat ik zogenaamd ziek thuis was van mijn werk. Een gevalletje neus in de boter. Ik had de stationsnaam van horen zeggen. Via Twitter draaide de voor altijd onvervangbare Mark Reman de ene na de andere sappige suggestie die ik – vergezeld van een clubje bevlogen anderen – via Twitter aandroeg voor zijn verzoekalfabet. Het werd helemaal feest toen bloedbroeder fen Mr. KX Rob Stenders hemzelve aanschoof en mijn muzikale smaak prees. Een groter compliment was mij eerder in mijn leven niet toebedeeld.

Mijn ziel was onmiddellijk verkocht: toen ik eenmaal wist waar ik mijn KX vandaan moest halen, ben ik gebleven! Hier gold mijn stem. Hier werden mijn oren gehoord. Vrijheid om de liefde voor muziek te vieren. Voor mijn gevoel kan dat niet op een andere manier.

Intussen vond ik er bijvoorbeeld Henk Westbroek terug. Genoot van de rommelige, maar grotendeels geniale dj bunch die ervoor zorgde dat elke werkdag glorieus de zon verrees. Hoorde er Carice van Houten, Kluun, de beginnende muzikant Ed Stuijlaart en Lana Wolf. Ik ging een paar maanden vlinderig quoten voor Martin van Golen en raakte definitief verwikkeld in een gelukkige romance met één van de vele op KX presenterende Jeroenen.

Grote mannen waren er zichzelf, zoals Hans Hoogendoorn, Leo Blokhuis, Koop Geersing en Jan Donkers, maar ik hoorde er óók voor het allereerst talentvolle muziekradiovrouwen als Ingrid Perez, Femke van der Veen, Tamar Tieleman en Caroline Brouwer en bovendien een bijna bovenaardse versie van de gelauwerde Non Stop. Ik ergerde me met een glimlach aan het ongebreidelde machismo van Sander Hoogendoorn en Haagse Joostje. Dan heb ik het nog niet eens over bijvoorbeeld Herman Hoffman en Jeroen van de Beek. En de immer rebels gebleven Fred Siebelink als rock en rollend nevenopperhoofd.

Het was een veel te laat ontdekte oase van vrijheid die nu eens een keer géén fata morgana bleek te zijn, compleet met een mate van chaos die heerste maar niet overheerste. Het pure radiogevoel aan beide kanten Alles kon en bijna altijd en bij iedereen voelde je je méér dan welkom, zelfs als de overdreven interactieve luisteraar die ik was.

KX Radio heeft me behalve ontelbare gehonoreerde verzoeknummers, minstens zoveel opgepikte fantastische tracks uit verleden en heden en één passende echtgenoot héél véél opgeleverd!

Ik schreef, organiseerde en lobby’de de pickxnickx de realiteit in en het werden best mooie kxfeestjes met een overmaat aan bandjes, kwisjes en tequila. Ik zweerde lustig mee samen en mocht me gratis vrolijk inlaten met muzikaal toptalent en roemruchte radioruiters . Ik ging groepsgewijs op de bres voor radiovrouwen en vatte de moed op om zelf als overmoedige radioparia programma’s te gaan maken, zij het dan lokaal. Zelfs het magische schuiven heb ik me inmiddels ruim voldoende eigen gemaakt. Ik mocht mee brainstormen en schrijven voor illustere radio-items op KX. Definitieve winst is ook de warme vriendschap die ik ben gaan voelen voor prachtvent en eclectisch (helaas slechts tot en met ergens in 1984, wat is er in hemelsnaam gebeurd toen?) icoon Henk Peeters. De vroeger of later gesmede banden met collega-luisteraars zoals onder heel veel lieve anderen Anita Gielen, Anneke van Leeuwen, Kim Ossendorp, Sape Jan Westra en Ronald van der Schaft.

Om KX financieel te redden vloog begin 2011 de AVRO binnen als reddende engel des doods.

Een engel met louter nobele bedoelingen, maar dat was onmiskenbaar het moment dat de winter dreigde in te treden en langzaam maar zeker het hele kostbare vrije KX ten onder begon te gaan aan de duivelse neiging opgroeiend wild gras waarin je heerlijk kunt liggen, meedogenloos netjes kort te maaien.

Een teken van beschaving, kennelijk. Wat mij betreft niet de menselijke.

Nu ik hier zit te tikken luister ik naar de allerlaatste aflevering van Sven Down Under, de Aussie divisie van de mooiste internetzender ooit die vanaf morgenmiddag geschiedenis is, wat mij betreft.

Morgen trek ik mijn frambooskleurige petje over mijn ogen en doe ik net of ik niet moet huilen.

KX radio