Net als Joni, was ik er tot mijn grote spijt niet bij. Ik was een kleuter, namelijk. In een Nederlands dorp. Ook dat nog. Onderschat kleuters nooit: ze nemen dingen waar waarvan jij denkt dat ze ze niet zien! Ik zág de hippiebeweging en ik wilde erbij horen. Toen ik in de jaren 80 eindelijk groot genoeg was, leek het allang gedaan met de droom van liefde, vrede en vrijheid.

Vijftig jaar later vind ik dat het er weer eens tijd voor wordt. We hebben nu wel genoeg ellende gezien. Is er iets buiten ons om wat het veroorzaakt? Nee, we doen het zelf: we geloven namelijk niet in onszelf. We zijn ervan overtuigd geraakt dat het in onze natuur ligt om de boel te verzieken.

Daar geloof ik niet in! Oh ja, ik ben een overtuigd aanhanger van de selffulfilling prophecy 2.0: wat we geloven, dat is wat we vóór ons zien.

Veel mensen vluchten tegenwoordig in een bastion van burgerlijkheid. Maken een veilig thuis om zichzelf te beschermen tegen een boze buitenwereld. Misschien moet je zien dat die boze buitenwereld bestaat uit allemaal hokjes waarin bange mensen zich verschuilen. Misschien moet je zien dat het etiket ‘slecht’ – buitensluiten en veroordelen – aanzet tot ‘slechte’ zaken. Misschien moet je zien en geloven dat het veilige thuis overal kan zijn.

Dat het leven een avontuur kan zijn met overal muziek, openheid, vrijheid, acceptatie. En dat er in wezen geen reëel gevaar is.

Tot zover het idealistische relaas van de hippiekleuter die zich in mijn hart verschuilt. Ze voelt zich nog steeds een beetje buitengesloten. Net als Joni…

Daily words