Bijna allemaal – of mag ik voor jou niet spreken? – dwalen we rond in ons eigen, meer of minder ondoordringbare bos van heden, verleden, toekomst. Gedachten, dromen en idealen. Emoties, aspiraties. Soms vind je ergens tussen lage struiken iets tastbaars terug van lang geleden, een herinnering, resten van wat lang geleden prachtig was. Jouw unieke woud, toen nog in de ontluikende lente.

We waren 16 en 17. Ik was zeer ervaren voor een kind van 16 en jij was maagd. Dit was ook het teken waarin de zon stond bij je geboorte en je kon zo als voorbeeld in een astrologisch boekje. Knap, conservatief, nauwgezet, analytisch, kritisch, pragmatisch.

Ik ben een gevoelige, avontuurlijke, waterige kreeft en onze denkbeelden botsten! Emotie was voor mij natuurlijk en juist een drijfveer. Jij verdedigde met hand, tand en logica de stelling dat huilen alleen maar een stortvloed van tranen en dramatisch toenemende overgevoeligheid uitlokt.

Veel te jong was ik sinds mijn twaalfde vrouwmoedig (en nee echt, zonder enige dwang) gedoken in alles wat erotiek te bieden had, maar dat gaf veel teveel reuring. Ik voelde me stoer, maar had al jaren totaal geen focus of richting. Ik vreesde serieus nóóit van die middelbare school af te komen, terwijl ik als kind toch veel meer dan gemiddeld intelligent was gebleken.

Oh wat was je een mooie jongen! Verlangend stond ik thuis voor het raam starend te wachten tot je lichtblauwe gewatteerde jack in het regenachtige zicht verscheen.

We hadden verkering zoals dat heette. We ontdekten samen een levendige, maar ook rustige, schitterende lichamelijke connectie. Het was liefdevol, spannend en helend.

Jij hield van mij ondanks mijn onrustige natuur en alle meningsverschillen. Jij geloofde in objectiviteit, terwijl ik zag dat iedereen haar eigen waarheid beleeft. En oh, ik hield van jou, zestien tot achttienjarig als ik was…Ondanks onze talrijke ruzies over dat soort basisconcepten was er een vanzelfsprekende verbondenheid en een gezond soort warme intimiteit.

Mijn afkomst, een getroebleerd, maar vrijgevochten gezin in een agrarisch getint arbeidersmilieu was kennelijk geen probleem voor jouw liberale, voor mijn begrippen redelijk welgestelde familie. Ik was welkom, maar paste er niet helemaal. Vanwege mijn tergende onzekerheid en daarmee verbonden bijna legendarisch onhandigheid werd ik ook bekritiseerd. Bepaald was ik niet het hockeymeisje dat daar leek te horen…

Gelukkig werden ook mijn creativiteit, fantasie en taalvaardigheid daar gezien en ik voelde me uiteindelijk toch wel gewaardeerd om wie ik was…

Muziekminded en -minnend als we allebei waren, speelden Bill Withers, The Police, The Cure, Randy Crawford, Spargo en Stevie Wonder de soundtrack van ons samenzijn. De Blue Eyes van Elton John zijn exact de jouwe. Levendig herinner ik me dat spontaan Walking On The Moon in me opborrelde als ik me van jouw huis naar het mijne begaf. Ooit vrijden we in de sneeuw op een sportveld, heimelijk weggeglipt bij een klassenfeest terwijl A Forest van The Cure – de heetste nieuwe single die daar klonk – nog door ons hoofd speelde…

Met jou kwam er rust en focus in mijn leven en ik sloot met verve de HAVO af.

Ik koos overhaast voor een opleiding journalistiek en vertrek naar de bijbehorende studentenstad. En ik maakte simpelweg de verkering uit, vlak na de allereerste kampeervakantie die we samen beleefden in de voorafgaande zomer. Ja, inderdaad, met veel ruzie, maar ook spannende avonturen… Ik vermoed dat je tijdens die gedenkwaardige herfst ook weleens gehuild hebt…

Uiteraard kreeg ik spijt en ging ik je hartstochtelijk missen. Het was te laat. Ik kreeg een afscheidsbrief van je. Die heb ik nog. Je bezwoer me nooit uit de school te klappen over wat er tussen ons was. Zoals nu blijkt, vind ik dat nog steeds onzin…

Mijn jonge leventje ging weer als vanouds héél chaotisch verder. (Oh en maak je geen zorgen, alles is in dat opzicht helemaal goed gekomen en het was een mooie ervaringsweg).

Als ik over je droom, ben je arrogant, afstandelijk, héél rijk en héél ver weg. Maar heel diep daaronder bestaat nog steeds een romantisch soort aantrekkingskracht.

Enkele jaren geleden vond ik je terug op LinkedIn. We kregen een nieuwe connectie die totaal niets voorstelde te midden van honderden andere meer en minder betekenisvolle contacten. Jij bent ergens een dynamische, knappe hotshot managing partner van beroep. Ik hang nog steeds overgekwalificeerd in secretaressebanen (en daar ben ik goed in en ik hou van het werk, maar het is bepaald geen intellectuele uitdaging en toch vooral een bron van inkomsten). Dit jaar kreeg ik niet eens meer een berichtje terug toen ik je feliciteerde met je verjaardag.

Ik heb daar de verbinding zojuist weer verbroken. Nee, daar krijg ik geen spijt meer van. Tegenwoordig weet ik dat we allemaal sowieso met elkaar verbonden zijn.

In mijn uitbundige woud blijf jij een eeuwig groen blijvende mooie, regelmatig bloeiende struik. Veilig verborgen onder de woekering van alledag.

Daily words a forest