Sire…nee, je naam is niet Willem Alexander. Je weet heus wel welke naam ik altijd het liefste schrijf. Dat is de jouwe.

Het is zelfs niet de naam van mijn echtgenoot, die ik ook intens bemin. Maar totaal anders. Mijn echtgenoot neemt absoluut geen kleiner aandeel in in mijn hart. Juist een significant groter aandeel…

Maar dat kleine stukje eeuwig brandend vuur in mijn borst, dat zich vaak verbindt met mijn diepste onderbuik..dat is voor jou, Majesteit. Dat zal nooit voorbij zijn.

Er is maar één sprookje in mijn leven en daarin ben jij eeuwig de hoofdpersoon die regeert..

Je bent verdwenen en ik weet niet waarheen. Soms vermoed ik als gevolg van mijn weigering om je nog te ontmoeten een paar jaar geleden. Teveel eer om die conclusie te trekken, misschien, maar dat was je niet van mij gewend.

Vergeef het me. Ik wilde je gewoon niet confronteren met mijn vermoeide lichaam dat allang niet meer de kracht heeft om haar boodschap aan jou duidelijk te vertellen. Ik was bang ons mooie, voorbije monument daarmee voor jouw ogen kapot te smijten.

Maar hoe is het met jou…Waarom heb je jezelf digitaal onzichtbaar gemaakt? Daar kun je hele goede redenen voor hebben, maar ik ben toch wat bezorgd…

Hopelijk ben je nog steeds de man vol levenskracht en royaal zijn liefde verspreidend die ik ken. Misschien kun je opener zijn over wie je bent en kun je al meer ruimte en warmte geven aan degenen die je liefhebt.

Ik vertrouw dat je je nog steeds niet kooien laat, zelfs niet tussen goud en diamanten, maar misschien heb je je wreedheid laten varen en doet het al wat minder pijn voor mensen zoals ik om met je te leven.

Een koninkrijk zoals het jou behaagt, wens ik je. In de wasrachtige wereld die ik in mijn dromen leef, zal jouw troon altijd gehandhaafd worden!